Fotografia przyziemna - żabia perspektywa ze statywu

[Wind Mill]

Niniejszym chciałem się podzielić pomysłem, który to pomysł niedawno nawiedził moją łepetynę, na wykonywanie zdjęć ze statywu z tzw żabiej perspektywy.
Mam na myśli naprawdę żabiej, z aparatem niemal na poziomie gruntu.

Być może opisywany sposób jest doskonale znany w zainteresowanych kręgach, i wyważam dawno otwarte drzwi tudzież ponownie wynajduję koło - cóż, będzie chociaż przypomnienie.
Nieśmiało i niezażarcie googlając bądź wyszukując na Nikoniarze.pl (po dokonaniu wynalazkuu nie znalazłem tego pomysłu - być może jest to kwestia zadawania szukajkom nieodpowiednich pytań.
W sieci trafiłem ne ten pomysł (już po jego "wynalezieniu" przez siebie) szukając info o lekkich statywach - chyba na forum DPReview był post w wątku bodajże o którymś Sirui.

Ale! Starczy dygresji, ab ovo. Jak można uzyskać żabią perspektywę nie fotografując w ten czy inny sposób z ręki (obu rąk)?

Powszechnie znana opcją jest użycie odwróconej kolumny centralnej w statywie. Nota bene, z pewną modyfikacją i ja używam odwróconej kolumny, tyle że w inny niż zazwyczaj używany sposób.
Wady tego rozwiązania są dwie - największa to aparat do góry nogami.
Druga to konieczność odkręcania zaślepki kolumny, mocniejszego luzowania nakrętki ustalającej pozycje kolumny i przekładania samej kolumny; a po zmianie z makro na krajobraz ponowna zabawa z kolumną.
Swego czasu w trakcie takiej zabawy ze swoim Genesis Gear ABT Kit (chciałem zamienić właściwą kolumnę centralną na jej króciutką wersję) tak fortunnie poluzowałem owa kontrę kolumny, że zostałem z elementami dociskającymi kolumnę w garści, z niemożnością ponownego złożenia statywu w plenerze. Straty - dwa fajne kadry uciekły (później już nie do odtworzenia) i piana na pysku. Oczywiście w domu po dłuższej zabawie statyw ponownie złożyłem do kupy, ale od tego czasu w tym zakresie cholerstwa nie ruszam!

Inną opcją jest worek z ryżem czy inną śrutą, trza go jeszcze mieć / wozić ze sobą. I czasem lub często na nim może być za wysoko.

Kolejny sposób to kładzenie aparatu na ziemi - tu pojawiają się problemy z kadrowaniem i perspektywą przy nierównym podłożu.
Czasem używamy co jest pod ręką do uzyskania pionu i poziomu, a to badylek a to dekielek od obiektywu.
W trakcie takiej zabawy można także zapomnieć o odkręconej płytce statywowej - klik -ja płytkę mam na stałe na pstrykoaparacie, ale w przyziemieniach na podkładkach (na przykład na pokrowcu od mini blendy) płytka przeszkadza i kiedyś w końcu można ją zapomnieć i zostawić.
O braku stabilności (nie chodzi o poruszone zdjęcia) a o odjazd z kadru i / lub płaszczyzny ostrości nie muszę wspominać, szczególnie gdy używa się wyzwalania spustem migawki, także z opóźnieniem.

Płytka wtedy została w takich okolicznościach:







O ile makro w ten sposób jeszcze da rade w miarę łatwo wykadrować, o tyle szeroki kąt wymaga mocnego prostowania perspektywy w sofcie.

Kolejnym sposobem na uzyskanie niemal żabiej perspektywy jest jakiś mini statyw. Kupiłem kiedyś tę zabawkę na próbę, użyłem niewiele razy.
Znów pojawia nam się wada zbyt wysokiego położenia aparatu, jeśli potrzebujemy naprawdę być przy ziemi; dołożenie zacisku statywowego dokłada kolejny cm wzwyż.









Z mini statywem wszystko jest ok, jeśli na pstrykoaparacie zapięty jest plastikowy puchowy AF-P 10-20, i celujemy na wprost, jak powyżej.

Ale gdy chcemy ustrzelić coś niżej za pomocą Sigmy? Bęc! Nawet w sytuacji, gdy model jest całkiem pokaźnego wzrostu sześciu centymetrów.

"Z gleby":


Z mini statywu:



Wszystko wymienione powyżej już dawno temu skłaniało mnie wo wykoncypowania kawałka blachy, trójkątnego zapewne, z przymocowana szybkozłączką statywową i przynajmniej dwiema śrubami do regulacji wysokości.
Ani to praktyczne w użyciu mogło by być, ani w transporcie (szczególnie w plecaku w koszu na rowerowym bagażniku).

Znów dygresyjnie się rozpisałem, ale w końcu dochodzimy do natchnienia sprzed kilku tygodni.

A gdyby tak na jednym płaskowniku zamocować zarówno zarówno zacisk jak i płytkę statywową, i zapiąć to do odwróconej kolumny?
Szybka próba w plenerze pokazała słuszność i celowość rozwiązania. Zdjęciem z pleneru się nie pochwalę - akurat tak pizgało wiatrem, że małego zawilca ciężko było utrzymać w kadrze, nie mówiąc już o płaszczyźnie ostrości.
Sklecone z tego co było pod ręką:



Płaskownik cienki, nieco sprężynuje, trza na alledrogo zamówić jakiś 20mm grubości i będzie git.

Ale zaraz!

Przeca są gotowe płytki statywowe różnej długości, 100, 150, 200 mm, może takie coś wykorzystać?
Odpadnie mocowanie płytki statywowej do płaskownika, pozostanie tylko zamocować zacisk statywowy do płytki!

Wyszło mi, że taka na 140mm długa będzie zupełnie wystarczająca do D7500 z Sigmą. Znowuż alledrogo i szukamy i jest cudo jeszcze bardziej ułatwiające zadanie.
Płytka o dwustronnym profilu, pozwala na jednej płaszczyźnie mieć zarówno głowicę statywu wraz ze złączką jak i dodatkową złączkę do mocowania aparatu:











Słowo o odwracaniu kolumny, które jak wcześniej wspomniałem jest mi niemiłe.

Po prostu używam odwróconego statywu, nogi nie są odwracane do pozycji użytkowej, pozostają po stronie "transportowej".
Tracimy w ten sposób możliwość blokowania kąta nachylenia nóg, ale jeśli statyw stawiamy "w terenie" nogi zablokują się o glebę i dalej nie pojadą.

Regulacja wysokości aparatu odbywa się poprzez regulację stopnia wysunięcia / schowania kolumny centralnej - jak we wspomnianym Genesis.
We właśnie zanabytym Sirui T-005KX w którym kolumna się nie chowa, można użyć regulacji wysunięcia nóg i wysokości dzielonej kolumny.