Nie potrafiłbym pewnie czegoś takiego zrobić i podziwiam za wysiłek, umiejętności, możliwości itd ale to nie robi wrażenia że ktoś się tu napracował, to wygląda jak szybka robota w Ps
Wiesz że takie tło można sobie wstawić do każdego portretu bez wysiłku.
To bez wątpienia jest portret. Rozumiem, że tak luźno kadrowany aby można było z tego wyciąć różne formaty i pod tekst.
Na pewno jest to niezły punkt startu. Uwagi miałbym na paru poziomach.
1. Przede wszystkim pytanie czy te świetlne efekty poza ciekawą formą rzeczywiście coś wnoszą? Niby fajne, może jestem tradycjonalistą ale chyba wolałbym surową ścianę z betonu czy nieostrą ściankę. Po prostu nadal mi tu zgrzyta.
2. Jak przysłonisz ręką te białe formy przy oglądaniu to zobaczysz, że umieszczanie czegoś takiego blisko twarzy jest niebezpieczne. Jest spora szansa, że gdyby to w ogóle wywalić i zostawić tylko czerwone to byłoby lepiej. zasłoń i zobacz.
3. Choreografia. Znów pojawiają się pytania. Zastosowałeś typową, wręcz ikoniczną pozycję. Albo jak wolisz oklepany standard. Pomijając, że ta pozycja zamknięcia jest dla mnie psychologicznie słabo akceptowalna to uznałbym to za jakiś punkt wyjścia. Chcesz pokazać graby i muły to może należałoby tym tropem pójść. I dokładnie się zastanowić czy chodzi o paszczę czy o muskulaturę. Na pewno rozdzieliłbym (przynajmniej częściowo) światło na twarz i na tors i eksperymentował z siłą akcentów i pozycją. I z przekazem. Może w tę łapę wcisnąłbym karabinek (jak ma sens) jak kastet. Albo użył magnezji na ciele jako swoistego kodu. Może nawet na twarzy. Albo kazał dmuchnąć aby się wzbił tuman. Po prostu szukałbym czegoś oryginalnego, własnego. Na pewno jest. Choćbym miał buta do łapy wcisnąć, albo na głowie położyć. Na etapie sesji nie ma głupich pomysłów.
Czyli.
Masz świetnych wspinaczy a pokazujesz ich jak piłkarzy na jakimś modelkowym tle???
Dla mnie to powinien być ledwo punkt wyjścia. Rozgrzewka. Przygotowałbym bym kilka pomysłów i poprosił modeli o otwartość. Ten facet bez koszulki, byłby świetny. Rzuciłbym na ziemię obok garść akceptowalnych gadżetów i zagonił modeli do współdziałania i wymyślania co by tu zrobić.
Poniżej jest przykład takiego "innego" myślenia, przepraszam, że wrzucam tu moje foty ale nie chce mi się szukać jakiś referencyjnych z neta. A w ogóle to się nie znam na portrecie.
Pozdro
Wiesiek
No widzę że dyskusja sie rozkręciła.
to ok. napisze jak bym to zrobił inaczej zachowując pomysł
Wujot - wspomniał juz o tym. Tło jest niepotrzebnie tak wyeksponowane. Zabija fajny pomysł z nasza flagą.
Zobacz co stanie się gdy nawet "na łapu capu" przyciemnisz samo tło. i podłogę
Okaże się że smugi światła tworzace barwy narodowe prowadzą do postaci.
Kłóciłbym się co do definicji portretu...
Ale i tak mi się podoba. W zalewie chłamu w gazetach i na portalach wyróżnia asie bardzo na plus
Dziękuję za wszelkie uwagi, w sumie faktycznie ciekawa dyskusja się rozwinęła. I chyba wiem w czym tkwi problem - @Wujot, w sumie zgadzam się z Twoimi sugestiami i tokiem myślenia, i wiesz co - ja w zasadzie przy planowaniu i fotografowaniu w wielu przypadkach myślałem podobnie, starałem się podążać w tych samych kierunkach o których piszesz. Problem leży gdzie indziej chyba. Zajmuję się bardzo niszową w naszym kraju działką fotografii, w dodatku w dość hermetycznym dla przeciętnego człowieka środowisku. Ja funkcjonuję wewnątrz tego środowiska i mam jednak nieco inny tok myślenia i odbiór pewnych spraw. Coś, co dla osoby z zewnątrz wydaje się atrakcyjne, oryginalne, niezwykłe - karabinki, chmury magnezji, liny, te wszystkie tajemnicze urządzenia - dla mnie nie są niczym niezwykłym, i dla wspinaczy - także nie. Powiedziałbym, że dla osób z tego środowiska są to najbanalniejsze rozwiązania - każdy ma zdjęcie z chmurą magnezji, karabinkami, czy - o zgrozo - czekanem ;-D problem potęguje fakt, że wspinanie na czas jest w sumie dyscypliną bardzo sztuczną i tak naprawdę sprzęt jest ograniczony do minimum, więc znowu - te karabinki byłyby bez sensu. Ja chciałem więc uciec od tej dosłowności i w sumie banalnych rozwiązań i dlatego szukałem czegoś mniej oczywistego i własnego, oryginalnego - i doszedłem do wniosku, że to właśnie te smugi światła będą tym "rekwizytem", "przekazem" - który w metaforyczny sposób opowiada o tym, jakie są zdolności portretowanej, czym się wyróżnia. W moim toku myślenia światło nie było efekciarskim dodatkiem, ozdobnikiem - a właśnie treścią tego zdjęcia, integralnym elementem dopełniającym sylwetkę Oli. I teraz ciekawe - dla osób ze środowiska wspinaczkowego było to bardzo czytelne, ludzie od razu złapali o co chodzi. Tutaj - na forum fotograficznym, ale wśród ludzi spoza środowiska - te smugi zostały odczytane właśnie jako ograny fotograficzny trik, który w sumie chyba każdy z fotografów w jakiś sposób popełnił. @fafniak @koesh - dzięki za uwagi, tutaj mamy kolejny paradoks. Jeden mówi, że nie ma wspinania i jest nieczytelnie, a drugi, że tło jest niepotrzebnie wyeksponowane - w moim zamiarze tło, sceneria ściany wspinaczkowej (dla wspinaczy też było to jasne, nawet pomimo faktu, że boulderownia nijak się ma do ściany na której biega się czasówki) stanowiło właśnie wprowadzenie, kontekst tego, czym się zajmuje portretowana. Założyłem, że nie chcę tego robić łopatologicznie tylko zasygnalizować pewne rzeczy w sposób umowny, może nieco metaforyczny - ściana wspinaczkowa+szybkość=światło=prędkość światła=wspinanie na czas=biało czerwone smugi=reprezentantka Polski we wspinaniu ma czas, najszybsza zawodniczka w Polsce w tej dyscyplinie=Olimpiada w Tokio2020. I podobnie w portretach - nie traktowałem tego jako efekt wklejony w Photoshopie, tylko nawiązanie do pierwszego zdjęcia, konsekwentne nawiązanie - zawodniczka i jej trener=wspinanie na czas=prędkość światła= itd. @Wujot - oczywiście kilka uwag przyjmuję, bardzo ciekawe mogłoby być podzielenia oświetlenia na strefy w portrecie, może jakieś snooty nawet, o tym nie pomyślałem a faktycznie mogłoby to fajnie zagrać, pozy - zgoda, mogłyby być lepsze, to jest dla mnie wciąż wyzwanie poprowadzić w takich sytuacjach modeli. Fakt, to poza oklepana, ale w sumie bezpieczna dla kogoś kto nie wie co zrobić z rękami w czasie pozowania.
Podsumowując - myślę, że tak naprawdę dobrze rozumiem, co chcesz mi przekazać i ja się z tym zgadzam, problem w tym że ja mam tok myślenia inny niż Twój, inny punkt wyjścia i działam tak naprawdę w innym kontekście - stąd takie rozbieżności w interpretacji i ocenie. Dla wielu osób, które są w ogóle niezorientowane, kim jest Ola - a w sumie to smutne, że gości którzy ganiają za piłką na żenującym poziomie wciąż traktuje się w tym kraju niczym herosów, a najlepszej zawodniczki z trzykrotnym Mistrzostwem Świata nie rozpoznaje nikt - to też może stanowić problem. Lewandowski nawet w gaciach z szamponem od łupieżu w ręce jest od razu, wręcz podprogowo kojarzony jako piłkarz i nikt nie ma żadnego problemu z czytelnością.
Przy okazji - faktycznie przejrzałem mnóstwo zdjęć portretowych sportowców, ten temat mnie interesuje, jako jeden z kierunków rozwoju i na pewno chciałbym iść dalej w tym temacie - i do tej pory znalazłem dwa, może trzy portrety, które uważam za genialne, właśnie poprzez bardzo niedosłowne, metaforyczne potraktowanie tematu...
http://marcinciepielewski.pl/
Instagram: Marcin Ciepielewski
Facebook: Marcin Ciepielewski - Images of Passion
@sruba
Trzymam kciuki za dalszy Twój rozwój
Dziękuję, i zawsze z niecierpliwością czekam na Twój komentarz, zawsze sporo mi miesza w głowie i prowokuje do rozmyślańZamieszczone przez Wujot
a to o to chyba chodzi. Tym razem także sprowokowałeś mnie do rozmyślań i do powtórnej dogłębnej analizy tego co zrobiłem, dziękuję
http://marcinciepielewski.pl/
Instagram: Marcin Ciepielewski
Facebook: Marcin Ciepielewski - Images of Passion
To jak opowiadamy o zdjęciu dużo mówi o jego brakach. Sam staram się wyłapywać te niuanse choć to trudne. W Twoim przypadku bardzo dużo poświeciłeś na opis okoliczności i scenerii, a o samej bohaterce niewiele się dowiedziałem. Jak dograsz współpracę z modelami, będzie petarda. Masz tylko te kilka ujęć, czy było coś przed, po, pomiędzy? Coś mniej oczywistego, bardziej żywego?
Może znasz. Seria portretów przed Olimpiadą w Pekinie.
https://www.rouvre.com/fr/gallery/6/gravure-de-sport
Bardzo się cieszę, że coś mogłem pomóc.Dziękuję, i zawsze z niecierpliwością czekam na Twój komentarz, zawsze sporo mi miesza w głowie i prowokuje do rozmyślań
Może niejasno to napisałem. Dla mnie istotą problemu jest nie jest samo wyeksponowanie tła. Tylko to, że jest ono wyeksponowane tworzy, według mnie, zbyt dużą konkurencję dla "flagi". Wzrok widza zaczyna błądzić po ścianach, wentylatorach i w efekcie nie skupia sie na głównym obiekcie, czyli zawodniczce.
Dla mnei tego typu zdjęcia są formą plakatu a ten wiąże sie bardzo z określeniem przekazu. Ty rozbiłeś go za bardzo
Ale powtarzam, łatwo jest tak pisać po tym jak ktoś opublikował, zrobił itd.
Nie wiem czy zrobiłbym lepsze, myślę że wątpię bo pewnie poszedłbym w to co jest atrakcyjne dla mnie a dla ludzi ze środowiska - NUDNE
Tak czy inaczej - gratuluję pracy, bo uważam że pomysł jest "w pytkę"
Uprawnienia umieszczania postów
Odpowiedz z cytatem
Skontaktuj się z nami