Od świtu do zmierzchu z Sigmą 60-600

[Pyzik]

1.




2.




3.




4.




5.




6.




7.




8.




9.




10.




11.





12.

[FHR]

Widzę, że objechałeś charakterystyczne kampinoskie miejsca Z zaprezentowanego zestawu wybieram 1, 7, 10 za oddany nastrój. Do tego dorzucę jeszcze przyjemną 8.

Z 5-tki zdjąłbym niebieskiego. BTW, mijaliśmy się zaraz po zrobieniu tego zdjęcia

[Pyzik]

O! To byłeś Ty? Niepoznałem Cię. Samochód też inny niż zapamiętałem... . Ten dzień to była końcówka mojego pierwszego cyfrowego, kilkudniowego zwiedzana Kampinosu po dłuuugiej przerwie.
Jeśli chodzi o zafarb, to wciąż jest we mnie wiele z analogowca... slajdy zrobione przed wschodem słońca są niebieściutkie, tak więc i tutaj zdecydowałem się na etapie wywołania RAW na pozostawienie tego zafarbu.

[2pompony]

Ja mam inny wybór...

Jedynka za całokształt. Jest wszystko co ma być: wyśmienita kompozycja, dobre kolory, piękny nastrój, którego nie popsuła obróbka ani zbytnim wydziwianiem ani niedostatkiem, w końcu kadr niezły, choć dla lepszego balansu obciąłbym tak z centymetr góry. Ale i bez tego obcinania jest świetnie, naprawdę świetnie!

Podoba mi się też czwórka, za ładne światło z kontry i miły kadr. CO prawda tutaj wolałbym troszkę mocniejszą obróbkę dla podkreślenia tego urokliwego światła, ale widzę, że Autor w całości zestawu stara się jakoś szczególnie nei dosalać. OK, taki styl, przyjmuję.

Dalsze zdjęcia widzę dość umiarkowanie, i powiedziałbym raczej zmiennie... Sarenki fajne, ale fotograficznie nie robią oszałamiającego wrażenia. Łoś jako spotkana osoba pewnie budził jakieś emocje, ale fotograficznie umiarkowanie, potoczek na 8 miły, kolory jesieni na 11 ładnie wypatrzone, ale fotograficznie do dopracowania (kolory).

Natomiast nie mogę przeboleć kadru 10! Jakież wyłania się z tego wyśmienite zdjęcie, gdyby było inaczej skadrowane (w kwadrat choćby)! Rewelacyjny moment, aura jak marzenie, pierwszy plan to sama poezja, plamy słońca po prostu nie dało się ustawić lepiej, mgiełka, jasność poszczególnych elementów, tajemniczość, cała historia wszystkich skojarzeń z poprzednich wieków (stare powykrzywiane drzewo, szpony suchych konarów, stara szkocka tragedia i te rzeczy) - wyłąnia się z tego samo dobre. E co ja mówię dobre... Najlepsze, samo najlepsze się wyłąnia!

I to wszystko psuje kadr i co za tym idzie nieudana kompozycja, gdzie za dużo jest pustej i przez to zbyt lekkiej góry, główny aktor za bardzo przyklejony do dolnej krawędzi kadru jest całkiem bez oddechu, wszystko jakieś nieforemni ustawione...

Żal, bo to zdjęćie to mogłaby być największa ozdoba tego zestawu.

[FHR]

O! To byłeś Ty? Niepoznałem Cię. Samochód też inny niż zapamiętałem... . Ten dzień to była końcówka mojego pierwszego cyfrowego, kilkudniowego zwiedzana Kampinosu po dłuuugiej przerwie.
Jeśli chodzi o zafarb, to wciąż jest we mnie wiele z analogowca... slajdy zrobione przed wschodem słońca są niebieściutkie, tak więc i tutaj zdecydowałem się na etapie wywołania RAW na pozostawienie tego zafarbu.

Ano ja Widziałem tego łosia na drodze z oddali, a potem fotografującą postać i zatrzymałem się na chwilę, żeby go nie spłoszyć. Widzę, że zdążyłeś "skorzystać". Zafarb właśnie typowo "analogowy", więc u Ciebie nie dziwi. Ale też nie przeszkadza jakoś mocno. Czekam na kolejne zdjęcia


@2pompony - Twoje komentarze robią wrażenie. Coraz mniej osób ma umiejętność takiego zrecenzowania czyjejś pracy. A jak ma, to nie ma czasu albo mu się nie chce.

[2pompony]

Dzięki @FHR za ciepłe słowa, prawdę mówiąc mam wrażenie, że coraz bardziej jestem z tym komentowaniem jakiś taki archaiczny. Z przyzwyczajenia coś jeszcze napiszę jak czuję, że mam co - ale coś mi się widzi, że trza będzie przywyknąć do lajków, szerów-reszerów i ogólnie takiego postukiwania w ikonki za szybką telefona.

[moshica]

Mogę tylko pozazdrościć takich prac i miejsc jakie z @ Fhr prezentujecie. Ja na Śląsku mogę tylko do parku podejść, wszędzie tylko zabudowa. No i dodam że wciąż ujęcia tele w krajobrazie najlepiej mi leżą bo i plastyka kadrów dużo lepsza.
@2pompony to prawda że mało komu się chce jak Tobie bez wysiłku coś napisać. Nie zaprzestawaj bo niestety mamy trend mało pokazowy z małą ilością komentarzy....

[Wujot]

Natomiast nie mogę przeboleć kadru 10! Jakież wyłania się z tego wyśmienite zdjęcie, gdyby było inaczej skadrowane (w kwadrat choćby)! Rewelacyjny moment, aura jak marzenie, pierwszy plan to sama poezja, plamy słońca po prostu nie dało się ustawić lepiej, mgiełka, jasność poszczególnych elementów, tajemniczość, cała historia wszystkich skojarzeń z poprzednich wieków (stare powykrzywiane drzewo, szpony suchych konarów, stara szkocka tragedia i te rzeczy) - wyłąnia się z tego samo dobre. E co ja mówię dobre... Najlepsze, samo najlepsze się wyłąnia!

I to wszystko psuje kadr i co za tym idzie nieudana kompozycja, gdzie za dużo jest pustej i przez to zbyt lekkiej góry, główny aktor za bardzo przyklejony do dolnej krawędzi kadru jest całkiem bez oddechu, wszystko jakieś nieforemni ustawione...

Żal, bo to zdjęćie to mogłaby być największa ozdoba tego zestawu.

Kadr jest najmocniejszą stroną tego zdjęcia! Od lekkości do ciężaru. Dokładnie. Przestrzeni nie jest w tym zdjęciu zbyt dużo. Prędzej za mało.

Podejrzewam, że fotograf spędził "chwilę" czasu na planie i tak mu wyszło w trakcie twórczych poszukiwań. Albo co jest też prawdopodobne podczas pracy przed kompem. W przypadku takich unikatowych fot należałoby wykonać wszelkie warianty od szerokiego poziomu (co prawdopodobnie mogłoby dać jeszcze lepszy plan) do wąskiego pionu. Na interpretację zawsze przyjdzie czas, najlepiej z dystansem.

Natomiast bardzo ale to bardzo drażniące (dla mnie) są te "grobowe" ramki...

pozdro
Wiesiek

[2pompony]

Kadr jest najmocniejszą stroną tego zdjęcia!

Mam wręcz przeciwne, można powiedzieć krańcowo wręcz odwrotne zdanie.

Co gorsze za grosz nei przekonuje mnie stwierdzenie od 'lekkości do ciężaru'. Zupełnie nie, kompletnie nie i wcale nie przekonuje. Ten kadr jest dla mnie przykładem, jak zmarnować dobre zdjęcie kiepskim kadrowaniem.

[Wujot]

Mam wręcz przeciwne, można powiedzieć krańcowo wręcz odwrotne zdanie.

Co gorsze za grosz nei przekonuje mnie stwierdzenie od 'lekkości do ciężaru'. Zupełnie nie, kompletnie nie i wcale nie przekonuje. Ten kadr jest dla mnie przykładem, jak zmarnować dobre zdjęcie kiepskim kadrowaniem.

Proponuję więcej otwartości (i szacunku) dla pracy autora. Przez szacunek rozumiem tutaj chęć przyjęcia jego optyki i efektu pracy. Pracy wykonanej na planie i nad zdjęciem. Szczególnie, że nie znasz miejsca i jego uwarunkowań. Taki a nie inny kadr powstaje jako wypadkowa odczuć psychologicznych, które nim targały. Skoro autor zostawił przestrzeń na górze to być może chciał nam powiedzieć o wędrówce jaką słońce odbędzie w ciągu dnia albo o spokoju nieba nad surową ziemią. Z danego układu scenograficznego poprzez odmienne kadrowanie uzyska się odmienne przekazy. Wobec tego jeden "idealny" kadr jest iluzją - każdy powie co innego. W tym przypadku być może tylko trochę coś innego. Ale jednak.

Twój dogmatyzm w serwowaniu swojego kanonu fotograficznego jest o tyle męczący, że nie zostawia pola na dyskusję. Nie ma w Tobie dociekliwości ani doświadczeń różnych dróg, opcji, stanów. Na krótką metę czegoś nauczysz na dłuższą stłamsisz.

Pozdro
Wiesiek