Siedmiogród motocyklowo - sierpień 2023

[cz4rnuch]

Fajnie, przekrojowo bym rzekł. W sumie sam stosunkowo niedawno tam byłem a nie kojarzę prawie żadnego z zaprezentowanych miejsc. Co tylko potwierdza jak wiele jest tam do zobaczenia. Sam również nie fejsbukuję więc dołączam się do prośby o wincej. A już z jakąś narracją to byłby szczęścia szczyt Chociaż nie, nie można być zbyt pazernym.

[Kojocisko]

To podejmuję próbę rozszerzenia zestawu zdjęć, ale to już będą zdjęcia drugiego wyboru.

[1] Dziedziniec kościoła w Bazna, z tych drze zrywałem śliwki


[2] Wspomniani w tekście mężczyźni przebrani za diabły


[3] Dziedzińce fortec to takie kapsuły czasu, z pozostawionymi narzędziami, wyposażeniem warsztatów...


[4] Kolejna klasyczna pierzeja saskiej wioski. Jestem nimi zauroczony


[5] Mury wokół starówki Sighișoary


[6] Wnętrza kościołów są do siebie bardzo podobne. Nie mają w sobie nic z przepychu. Ale na bocznej ścianie zawsze można znaleźć kołki do powieszenia kapoty. To takie kościoły gdzie można się dobre czuć, bez przytłoczenia majestatem.


[7] Viscri, jeden z ładniej położonych kościołów


[8] Rupea - chłopski zamek.


[9] W części obiektów są salki muzealne. Wzbudzały we mnie bardzo ciepłe uczucia


[10] Prejmer - tu widać, że warowne kościoły miały służyć schronieniu społeczności


[11] Tak po prostu, za zakrętem


[12]


[13] Wydaje mi się, że takie zdjęcie detalu pokazuje charakter budowli


[14] I jeszcze jedno z transalpiny, nieźle widać kawałek górnego przebiegu drogi



A pod zdjęciami narracja:
Zacząłem zwiedzanie od Bazny. Było dokładnie tak, jak miało być. Stanęliśmy motocyklami na szczycie uliczki przy kościele, pierzeja ulicy wyglądała dokładnie tak jak miała wyglądać saska wieś w Siedmiogrodzie, a po prawej widać było wejście przez basztę na teren kościoła. W kościele pracowało kilkoro Niemców, a kierowniczką zamieszania była pani, której tata pochodził z Bazny. To co fajne w tym zwiedzaniu, to absolutny brak tłumów, możliwość zjedzenia śliwki z drzewa stojącego na podwórzu, możliwość wejścia wszędzie, dotknięcia, etc... Część z tych kościołów to trochę kapsuły czasu. W zasadzie jak bym tego dnia zakończył wycieczkę, to już bym uznał, że było fajnie. Ale dalej też było nieźle.
Z Bazny pojechaliśmy do Valea Viilor. Trochę inna, ceglana budowla. Ze zdecydowanie większym murem z galerią obronną, ciekawą salką muzealną, kolejną wieżą do wejścia. Wejście na część tych wież jest naprawdę ciekawym doświadczeniem, na tą w Valea Viilor była chyba najbardziej ekstremalnym. W zasadzie oryginalne drabiny, żadnych poręczy, zabezpieczeń, tyle, że było w miarę jasno. Każdy behapowiec by się pochlastał na widok tego wejścia. I generalnie na każdej wieży był pełny dostęp do mechanizmu zegarowego, bo zegar na wieży musiał być!
Ten dzień zakończyliśmy w okolicach Sighișoary. Jej atrakcją jest m.in. świetnie zachowana starówka, otoczona murami. Starówka jest położona na wzgórzu i trzeba się na nią dostać na piechotę. Ale warto.
Na campingu koło Sighișoary spędziliśmy dwie noce. Drugi dzień, oprócz wieczornego zwiedzania starówki, to objazd okolicznych kościołów warownych w Agnita, Biertan, Mediaș.
W tym miejscu warto napisać, że zwiedzanie saskich wsi i kościołów warownych to jazda śladami społeczności. Społeczności chyba bardzo ciekawej – z bardzo silnymi mechanizmami społecznościowym i samorządowymi. Budowa i fortyfikacja kościołów przez lokalne społeczności jest tego najlepszym przykładem. W każdym chyba kościele były wydzielone pomieszczenia szkolne. W salkach muzealnych przechowywane są dokumenty, skrzynie będące kasami lokalnych społeczności (gdzie podstawową jednostką była wspólnota 2-3 ulic). I tylko potomków sasów zostało w Transylwanii już tak niewielu… W kościołach pozostały po nich zegary, organy, warsztaty tkackie, urządzenia strażackie.
Mam teorię, że Siedmiogród jest bliższy Europie Zachodniej niż Polska, przynajmniej w jednym aspekcie – na kościołach, w centrach wiosek są upamiętnienia mieszkańców, którzy nie wrócili z Wielkiej Wojny. Dokładnie tak jak we francuskich czy belgijskich miasteczkach. Upamiętnienia te są zwykle uzupełnione o straty z drugiej wojny. A na kościelnych tablicach obok nazwisk widnieją numery domów…
Google prowadziło nas krętymi, bocznymi drogami. I szybko się przyzwyczaiłem do sytuacji, że nagle za zakrętem pojawiała się wieś z charakterystycznymi pierzejami ulic i wieżą ufortyfikowanego kościoła. Czasem zamkniętego na cztery spusty.
W jednym z kościołów trafiliśmy na spotkanie lokalnej społeczności z orkiestrą, zespołem tanecznym i chłopcami przebranymi za diabły. A zupełnie świeckie spotkanie odbywało się w kościele.
Potem ruszyłem do Braszowa, zahaczając o Saschiz, Viscri i Rupea.
Viscri jest pięknym kościołem na wzgórzu wśród drzew, z bardzo fajnymi salkami muzealnymi. Rupea to ruiny zamku chłopskiego, czyli zamku, gdzie nie było siedziby lokalnego wielmoży, a była to budowla służąca schronieniu okolicznych mieszkańców. Ruiny może nie są porywające, ale forteca na wzgórzu robi wrażenie.
Braszów – kolejne pięknie zachowane miasto, z imponującym gotyckim kościołem, uliczkami pełnymi turystów, upamiętnieniem pobytu generała Bema i zjawiskową zupą cebulową w jednej z knajpek.
Z Braszowa wyruszyłem do Sybinu, chyba najładniejszego ze zwiedzanych miast Siedmiogrodu. Po drodze odwiedziłem robiący duże wrażenie kościół – fortecę w Prejmer. Kawał fortecy, w murach w kilkuset pomieszczeniach było przygotowane schronienie dla ok. 800 osób.
Wycieczkę zakończył wyskok na Transalpinę – najwyżej położoną drogę w Rumunii – 2150mnpm.

[August68]

Bardzo fajna relacja - i bardzo fajnie że taka osobista.
Zdjęcia jak sam piszesz - "z drogi" - ale takie być powinny, bo to nie one były celem.
Od dawna mam ochotę na Rumunię - chociaż mi chodzi głownie o góry - ale jak widać jest tam mnóstwo fantastycznych miejsc, które trzeba odwiedzić zanim zginą...
bo jedyne co niepokoi w tych zdjęciach, to stan niektórych obiektów - wygląda, że mogą już długo nie pociągnąć.

A i jeszcze jedno. Jeśli z takiej wyprawy zrobiłeś fotoksiążkę z 57 zdjęciami to mój wielki szacunek - ja bym pewnie miał taką z co najmniej 300-400... nigdy nie umiem się zdecydować jakie zdjęcie zostawić, a jakie wyrzucić w efekcie czego moje fotoksiążki przypominają komiksy z setką malutkich obrazków.
Ale i tak strasznie lubię do nich wracać.

[Kojocisko]

Znam ból selekcji, ale to jest coś, co ćwiczę cały czas.
Ja często stosuję układ jedno zdjęcie na stronę, więc zdjęć nie może być dużo, bo bym zbankrutował.
Z Rumunii przywiozłem 1 000 rawów (sporo dubli), wywołałem 200 jpg, na swoją stronę wrzuciłem 14 zdjęć, a do albumu poszło 57.
Ta selekcja wynika też z tego, że swoimi zdjęciami katuję rodzinę, znajomych. 60 szt da się obejrzeć, 300 - już słabo.

Z obozu letniego było podobnie - 1 000 zrobionych, 600 wywołanych, 220 do prezentacji, ale to częściowo dokumentacja więc selekcja jest innego rodzaju i mniej surowa.

Staram się też, żeby podsumowanie roku to było mniej niż 100 zdjęć, łatwo nie jest, ale ćwiczę to co roku. Choć nie każdy rok jest jest łaskawy - z wieloma wydarzeniami i udanymi zdjęciami.

[cz4rnuch]

Przypomniało mi się, że nawet nie wywołałem swoich zdjęć z Rumunii. Oprócz kilku z miśkami, których jest tam zatrzęsienie. Piękne na swój sposób są te miasteczka. Braszów, Sybin i Sighisoarę też odwiedziłem, ale nadal nie poznaję tych miast na twoich fotkach. Widocznie za dużo jest tam do obejrzenia.

[Kojocisko]

Przypomniało mi się, że nawet nie wywołałem swoich zdjęć z Rumunii. Oprócz kilku z miśkami, których jest tam zatrzęsienie. Piękne na swój sposób są te miasteczka. Braszów, Sybin i Sighisoarę też odwiedziłem, ale nadal nie poznaję tych miast na twoich fotkach. Widocznie za dużo jest tam do obejrzenia.

W obu setach, z tych trzech miast jest tylko jedno zdjęcie z Sighisoary. Reszta to inne, mniejsze miejscowości.

[August68]

Znam ból selekcji, ale to jest coś, co ćwiczę cały czas.
Ja często stosuję układ jedno zdjęcie na stronę, więc zdjęć nie może być dużo, bo bym zbankrutował.
Z Rumunii przywiozłem 1 000 rawów (sporo dubli), wywołałem 200 jpg, na swoją stronę wrzuciłem 14 zdjęć, a do albumu poszło 57.
Ta selekcja wynika też z tego, że swoimi zdjęciami katuję rodzinę, znajomych. 60 szt da się obejrzeć, 300 - już słabo.

Z obozu letniego było podobnie - 1 000 zrobionych, 600 wywołanych, 220 do prezentacji, ale to częściowo dokumentacja więc selekcja jest innego rodzaju i mniej surowa.

Staram się też, żeby podsumowanie roku to było mniej niż 100 zdjęć, łatwo nie jest, ale ćwiczę to co roku. Choć nie każdy rok jest jest łaskawy - z wieloma wydarzeniami i udanymi zdjęciami.

No, ja przyznaję, że na fotoksiążkach nie oszczędzam, trudno...
podobnie jak Ty staram się robić jedną fotoksiążkę z każdego roku - taki przegląd wydarzeń. Zwykle taka książka to 40-50 stron - ale zdjęć więcej bo mi nie przeszkadza, że obrazki są małe,
Rzadko mam stronę z pojedynczym zdjęciem - zazwyczaj jest tych zdjęć od 3 do 6 (na formacie A4) - ich wielkość jest też różna.
Robię czasem na dwóch stronach kolaże - z jednym zdjęciem "głównym" na dwie strony A4 i kilkoma mniejszymi zdjęciami porozrzucanymi po stronie.

Dodatkowo z każdych "wyjazdowych" wakacji robię oddzielną książkę - na lepszym papierze i zazwyczaj grubszą - na 60-80 stron.
Zdjęć w takiej jest tez dużo - zazwyczaj ponad 300, ale tutaj częściej robię strony z 1-2 zdjęciami, które przeplatam "komiksami" z większą ilością zdjęć (8 do 12 nawet czasem).
Niestety, ceny w ostatnim czasie strasznie poleciały w górę, moja "rekordzistka" kosztowała wyjściowo ponad 500 PLN - na szczęście zazwyczaj mam jakieś zniżkowe kupony dla stałego klienta (na 80 -120 PLN) bo od samego początku robią książki w Fotojokerze.
Że dużo tych zdjęć i stron - dużo. Możliwe, że znajomi którzy je oglądają szybko się znudzą, ale to książki dla mnie (i żony ) - a ja bardzo lubię w jesienno-zimowe wieczory je sobie pooglądać.

[Kojocisko]

A ja właśnie lubię zdjęcie na A4. Trochę na zasadzie - zainwestowałem kupę kasy w sprzęt, zdjęcia technicznie są poprawne, niech coś będzie widać .
Ale stosuję też inne układy zdjęć - trzymając się rumuńskiego przykładu 36 stron + dwie okładki, 57 zdjęć. Więc też mam rozkładówki z ośmioma zdjęciami. Tymi bardziej dokumentacyjnymi.
Rachunek z Saal Digital - 202zł z kurierem za wersję na błyszczącym papierze fotograficznym.