[test] SIGMA 85/1.4 Art + porównanie

**Cichy** · 08-12-2016, 20:00

Sigma 85 Art to bez wątpienia jest jeden z najbardziej wyczekiwanych szkieł w ostatnim czasie. I oto jest ! Wielki, ciężki, relatywnie drogi... Ale nikt nie obiecał, że będzie tanio i kompaktowo. Kazuto Yamaki - prezes Sigmy twierdził, że to będzie szkło bezkompromisowe - jakość Otusa z obudowie Sigmy Art z dodanym AF. Co z tego wyszło i jak nowa Sigma wygląda z bezpośrednim porównaniu z konkurencją ? Pokrótce postaram się opisać.

Od początku. Sigma (niejedna zresztą) przyjechała do mnie w dość sporym kartoniku, ale tego się spodziewałem. Po rozpakowaniu pudła okazało się, że nie tylko waga szkła jest ogromna(ponad 1,2 kg), ale również gabaryty. Nowy Art jest wyraźnie większy nawet od Zeissa Milvusa, którego zganiłem za rozmiary i wagę! No, ale solidna przednia soczewka (mocowanie filtrów 86mm) zwiastuje kawał optyki w środku. Nie zważając jednak na walory optyczne tak spore rowmiary nowej Sigmy będę musiał uznać za wadę. Z plusów - gumowa uszczelka wokół mocowania bagnetowego (wreszcie!) oraz szeroki, gumowany pierścień ostrości. W zestawie naturalnie osłona przeciwsłoneczna (również niemała) oraz futerał wraz z paskiem naramiennym. Całość z polską gwarancją 2+1 kosztuje na starcie 4999 zł. To dość sporo, aczkolwiek polski dystrybutor i tak w miarę atrakcyjnie wycenił Sigmę 85A w stosunku do cen na zachodzie.

źródło

Jaka jest konkurencja ? No cóż, nie biorę pod uwagę szkieł które będą schodzić z rynku (jak poprzedni model czyli Sigma 85EX 1.4 czy Canon 85 1.2 L II - chodzą słuchy, że następca już na CP+ na początku 2017), skupię się więc na nowszych, bardziej wymagających konkurentach: Zeissie Milvusie 85/1.4 (jako wzór jeśli chodzi o ostrość), Zeissie Planarze 85/1.4 jako przykład idealnej plastyki oraz Tamronie 85/1.8 VC jako idealnym kompromisie między jakością optyczną i mechaniczną, pomimo gorszego nieco swiatła (ale z posiadaną stabilizacją). Otusa, przywołanego zresztą już wcześniej nie biorę pod uwagę ze względu na jego kosmiczną wręcz cenę. Nikkora żadnego niestety nie miałem możliwości dołączyć do testu.
Pierwsze porównania i .. dość dziwne wyniki. Okazuje się, że wszystkie w zasadzie 85-tki różnią się nieco ogniskową, przy czym akurat w przypadku Sigmy 85A rzeczywista ogniskowa wydaje się być najmniejsza. W praktyce sprowadza się to do faktu, że robiąc zdjęcia z tej samej odległości, niezależnie, czy fotografowany obiekt znajduje się blisko, czy dalej, rozmycie tła np. w Tamronie i Sigmie przy otwartych przysłonach jest na podobnym poziomie, pomimo przecież różnej światłosiły. Doskonale to widać na przykładach poniżej.

źródło

Przy okazji okazuje się, że największe "zbliżenie" oferuje Planar Classic, co w praktyce pozornie daje nam najmocniejsze rozmycie tła. Doskonale to widzimy na wycinkach z tła (oczywiście zdjęcia robione z tej samej odległości, ostrość na tym samym obiekcie):

źródło

Przy okazji doskonale widać, jak w tej kategorii górują obydwa Planary (Milvus to też Planar) - rozmycie punktów świetlnych jest "czyste". Najgorzej pod tym względem wypada właśnie Sigma, ale przypomnę, że Otusy pod tym względem wcale lepsze nie są. Zresztą, zdjęcia z takim tłem należeć będą raczej do rzadkości (chyba, ze ktoś fotografuje produktowo i takie tło często pojawia mu się na zdjęciach) więc to nie jest istotny argument.

Przyznam uczciwie, że widząc pierwsze zdjęcia z 85 Art jakie pojawiły się w sieci zacząłem drżeć o plastykę obrazu. Jednak nie ma to, jak wziąć obiektyw w swoje ręce i zrobić po swojemu troszkę zdjęć i ocenić. Okazuje się bowiem, że Sigma naprawdę bardzo ładnie rysuje. Nieostrości są naprawdę dużo lepsze, niż w Sigmach serii EX (50 i 85), porównując bezpośrednio serie zdjęć mogę stwierdzić, że najbliżej jeśli chodzi o plastykę Sigmie do Milvusa.

źródło

Kolejne słowa pochwały należą się inżynierom Sigmy za pracę pod światło i winietowanie. 85A nie gubi kontrastu nawet bezpośrednio pod ostre słońce, łąpiąc przy tym najmniejsze flary (niestety z powodów logistycznych bezpośrednio nie porównywałem tutaj Tamrona). Z kolei winietowanie, porównując chociażby ze słabym pod tym względem Milvusem jest na rewelacyjnie niskim poziomie ! Zwłaszcza jeśli fotografujemy np. portret z bliskiej odległości, na przysłonie 1.4 winietowanie jest rekordowo chyba niskie, domykając przysłonę do 2.0 już w zasadzie niezauważalne. Odrobinę gorzej (ale nadal dobrze) jest dla dalszych odległości ogniskowania, ale i tutaj domykając do 2.8 pozbywamy się problemu. Również wspomnę tutaj o dobrym poziomie korekcji aberracji chromatycznej. Jakieś drobne fioletowe obwódki pojawiają się jedynie przy bardzo silnych kontrastach, ale na tle konkurencji (raczej tej starszej, bo nowe szkłą są dobrze korygowane) wypada bardzo dobrze.

źródło

Jak z ostrością ? Przyznam się szczerze, że kiedyś sprawdzając obiektywy rozpoczynałem właśnie od ostrości, no ale im więcej doświadczenia, tym bardziej dochodzimy do wniosku, że nie samą ostrością człowiek żyje

No więc Sigma nie miała tutaj łatwego zadania. Otus i Milvus wyznaczyły niejako nowe standardy jeśli chodzi o ostrość, nie tylko w centrum, ale i na brzegach kadru. Ba, nawet i Tamron pokusił się o wyprodukowanie obiektywu, który z ostrością na brzegach kadru nie ma najmniejszego problemu. Tym razem mały test ostrości wykonałem w 3 rodzajach scen - na świetle słonecznym, w warunkach studyjnych (z lampą) i w słabym świetle zastanym. Od razu muszę napisać - że w ostrym świetle dziennym zupełnie nie poradził sobie stary Planar - tam, gdzie były ostre kontrasty pojawiło się mydełko, najlepiej zaś poradził sobie Milvus (Tamron z Sigmą - pośrodku). Porównanie to wrzucałem w wątku o 85A w dziale "Obiektywy". Inaczej sprawa się ma w przypadku zdjęć w bardziej miękkim świetle - tutaj Planar wypada już całkiem nieźle, a cała trójca Milvus, Sigma i Tamron - wręcz bardzo dobrze, z małymi różnicami widocznymi na poniższych wycinkach.

źródło

ostrość w centrum kadru:
http://www.kubacichocki.pl/test/sigma85art/ostr1.jpg

ostrość na brzegu kadru:
http://www.kubacichocki.pl/test/sigma85art/ostr2.jpg

Muszę nadmienić, że Zeissy miałem pojedyncze sztuki, a Tamrona i Sigmę miałem do dyspozycji po 2 egzemplarze i wybrałem do testu te "lepsze" (choć różnice między nimi nie były duże). Cóż więc tutaj widzimy ? Oczywiście każdy może dostrzec coś innego. Dla mnie najlepiej wypadł Milvus, w każdych warunkach. Przy czym lekko domknięta Sigma go dogania w centrum kadru. Na brzegu kadru jest nieco odwrotnie bo odnoszę wrażenie, że najlepiej wypadł... Tamron. Przy domnkięciu do 2.8-4 ostrość w całym kadrze właściwie wszystkich 3 obiektywach się wyrównuje do poziomu takiego, w którym jakiegolwiek różnice mógłbym dostrzec dopiero na matrycy wielkości 50 Mpx, a takowego aparatu niestety nie posiadam.
Autofokus. Jest - więc bez niespodzianek. Choć odrobinę wolniejszy, niż w pozostałych stałkach z serii Art, to nadal jest to całkiem szybkie narzędzie. W dobrych warunkach oświetleniowych jeden przebieg silnika AF (do nieskończoności i z powrotem) na canonie 5d3 zajmuje Sigmie równe 0,85 sekundy. Jedyny obiektyw, który mogę porównać w tej kategorii to Tamron, tutaj jest nieco szybciej - dwustronny przebieg silnika zabiera 0,5 sekundy. Było - nie było jest to jednak 70% szybciej. Ale w Tamronie jest mniej szkła do przekręcenia, więc różnica jest zrozumiała

AF Sigmy okiełznałem dopiero na 3 sesji, precyzyjnie regulując w międzyczasie szkło za pomocą USB - docka. Po tejże regulacji obiektyw trafiał bez większych problemów (używałem nie tylko centralnego punktu w 5d3).

Podsumowanie.

Wiedziałem od razu, że będzie to najtrudniejsza część. Nie ulega wątpliwości, że Sigma zrobiła kawał bardzo dobrej optyki. Bardzo dobra optyka okupiona jest jednak drobnymi niedogodnościami. Jest naprawdę ciężko, przy czym dodatkowo punkt ciężkości obiektywu przesuwa się w kierunku przedniej soczewki, co powinni brać pod uwagę fotografujący kilkugodzinne sesje czy reportaże. Filtry 86mm są drogie i trudniej dostępne, niż 77 czy nawet 82mm. To też trzeba brać pod uwagę. Z drugiej jednak strony mamy dobrą ostrość (choć wydaje mi się, że nie rekordową, zwłaszcza na otwartym otworze przysłony czy na brzegach kadru na pełnej klatce), bardzo dobrą pracę pod światło, niskie winietowanie i przede wszystkim ciekawą plastykę. Krótko mówiąc - jeśli ktoś potrzebuje szkła o świetle 1.4, o dość wyśrubowanych parametrach i koniecznie z AF - to właśnie Sigma 85 Art. będzie optymalnym, choć chyba też jedynym wyborem. Tutaj prym może Sigmie odebrać tylko 85L III, obojętnie czy byłby ze światłem 1.2 czy 1.4. Ale z drugiej strony - mamy do dyspozycji świetnego Tamrona 85VC, ciemniejszego o 2/3 działki przysłony, choć jak się okazuje w praktyce, mając nieco węższy kąt widzenia od Sigmy potrafi wyprodukować podobny obrazek, co Sigma na pełnej dziurze. A jest mniejszy, lżejszy, tańszy o nawet mając lepsze brzegi kadru (porównując ostrość). Jeśli zaś fotografujemy w studio, nie potrzebujemy Af i chcemy bezkompromisowej ostrości - tutaj sugerowałbym jednak Milvusa lub wręcz - Otusa. A dla szukających pięknych obrazków z bajecznym rozmyciem tła, lubiących pewne niedoskonałości optyki (flary, nieostrości) - tutaj idealny będzie Planar. Na koniec dodam, że niestety nie miałem możliwości przetestowania Nikkora 85/1.4 G.

Zalety Sigmy:
++ bodaj najlpesza 85 o świetle 1.4 z AF
+ rewelacyjnie skorygowane winietowanie
+ ponadprzeciętna ostrość w centrum kadru
+ bardzo dobry kontrast i kolorystyka
+ świetne rozmycie, plastyka i nieostrości w tle
+ dobrze skorygowana aberracja chromatyczna
+ dobra praca pod ostre światło
+ celny AF
+ solidna budowa
+ uszczelniona konstrukcja
+ płynny pierścień MF

Wady:
-- ogromne rozmiary i masa
- ostrość na brzegach kadru pełnej klatki mogłaby być lepsza
- dość wysoka cena (4999 zł na starcie)
- duża średnica filtrów 86mm

Pozostałe zdjęcia:

źródło