to jest wielka racja!!!Zamieszczone przez Wujot
niestety ciągle gdzieś pokutuje mit, że fotografia analogowa jest artystyczna. Że dopiero wtedy człowiek staje się fotografem, gdy wyda kilo złoty na prześwietlone negatywy i cały ten szpan z analogiem.
Strata czasu.
Strata pieniędzy.
Gdybym 15 lat temu miał aparat cyfrowy nauczyłbym się więcej w miesiąc niż przez rok męcząc analoga
To jest hobby!
Dla mnie to brzmi tak samo, jakby ktoś odradzał drugiemu remontowanie Forda T, bo przecież straci i czas, i pieniądze, za które kupiłby nowiutkiego Focusa. Czas nie ma więc wielkiego znaczenia, pieniądze w zasadzie też, zależnie kto na ile wsiąknął.
Fotografia analogowa różni się od nowoczesnej, dając o wiele więcej frajdy, choćby przy celebrowaniu wykonania każdego zdjęcia.
Poza tym ma też kilka innych przewag nad cyfrową. No i ma duszę.
Porównywanie tego do Forda T jest o tyle nietrafione, że w fotografii musiałby być to powrót np do dagerotypu. Filmy oparte na solach srebra należałoby porównać raczej do fiata 126p a i nawet nie to bo to przecież normalnie dostępna technologia. Wszystkie komponenty można kupić, to dalej niszowy ale normalny rynek. Już wyzwaniem byłoby robienie kolodionu mokrego w przeciwieństwie do suchej płyty bromosrebrowej. Co ciekawe patrząc historycznie to właśnie gorsza ale wygodniejsza technologia suchego filmu żelatynowego wyparła poprzednią lepszą ale trudną i niewygodną. Nie mniej jednak jak ogląda się stare kolodiony (a miałem to szczęście) to szczęka opada.To jest hobby!
Dla mnie to brzmi tak samo, jakby ktoś odradzał drugiemu remontowanie Forda T, bo przecież straci i czas, i pieniądze, za które kupiłby nowiutkiego Focusa. Czas nie ma więc wielkiego znaczenia, pieniądze w zasadzie też, zależnie kto na ile wsiąknął.
Fotografia analogowa różni się od nowoczesnej, dając o wiele więcej frajdy, choćby przy celebrowaniu wykonania każdego zdjęcia.
Poza tym ma też kilka innych przewag nad cyfrową. No i ma duszę.
Ale jak ktoś chce remontować fiacika to mnie to nie przeszkadza. Gorzej jak upatruje w tym jakiejś misji.
Chciałem jakoś skomentować to zdanie o "duszy" ale wszystko co mi przyszło do głowy mogłoby być poczytane za obrazę. Zostawię więc tylko
Pozdro
Wiesiek
Ostatnio edytowane przez Wujot ; 03-11-2016 o 00:18
Ale o co właściwie chodzi?
Dziewczyna zapytała o aparat tzw. analogowy do nauki podstaw, bo jej w szkole kazali taki kupić. Padły propozycje mieszczące się w zakładanej kwocie do 300 PLN. Były też propozycje powyżej tej kwoty. Jedne i drugie od Nikona i od innych producentów. Wywiązała się rozmowa jak najbardziej zgodna z tematem wątku. To po co teraz z tego robić dyskusję o wyższości jednych świąt nad drugimi?
Oczywiście, moim ponad 80-letnim Rolleicordem też można się uczyć fotografii i też można się cieszyć z fantastycznych zdjęć, jakie wciąż daje się nim zrobić. Ale pytanie było postawione w taki sposób i w takim miejscu, że domyślnie chodziło o mały obrazek, więc nie było sensu wyrywać się z innymi formatami.
Spokojnie mogło zostać w tamtym dziale, a teraz to już po ptokach.
Ostatnio edytowane przez JacekB ; 03-11-2016 o 00:29
JacekB - pełna zgoda.
Właśnie miałem napisać elaborat o wyższości Forda T i nieśmiertelności duszy, ale tedy zamilczę.
I słusznie, bo o duszy i innych abstrakcjach możemy sobie popitolić w bardziej odpowiednich miejscach.
Tutaj - skoro wątek został przeniesiony - uzyskaliśmy alibi, żeby rozszerzyć ewentualne propozycje na inne formaty niż mały obrazek, względnie aby pozostając przy formacie małoobrazkowym nie ograniczać się do lustrzanek. Wcześniej tylko marginalnie odnosiłem się do aparatów dalmierzowych i do średniego formatu. A przecież na nich także można doskonale się uczyć fotografii. Sęk jednak w tym, że na naszym rynku podaż tych sprzętów nie jest wielka, asortyment dość mocno ograniczony, a ceny raczej nie mieszczą się w zakładanym pułapie do 300 PLN. Tych 300 złotych oczywiście nie traktuję dogmatycznie, ale generalnie chodzi o sprzęt tani, a tani dalmierz albo tani średni format w naszych warunkach może oznaczać tylko technikę postsocjalistyczną, której jakość jest bardzo nierówna. Ja się nie podejmuję polecać komukolwiek tej techniki w ogólnej formule "kup aparat marki X model Y z obiektywem Z", bo początkującego adepta fotografii tzw. analogowej można w ten sposób łatwo zniechęcić, gdy kierując się taką radą trafi on na złom zamiast pełnowartościowego aparatu. Może być bardzo dobrze, ale wszystko zależy od konkretnego egzemplarza, na jaki się trafi. Jest loteria.
Posty kol. Wujot przeczytałem z wielkim zainteresowaniem, gdyż spojrzał on na sprawę z trochę innej perspektywy. Mam jednak wątpliwości, czy słusznie uczynił on punktem ciężkości swoich wypowiedzi - tak przynajmniej ja to odebrałem, być może błędnie - sprawę obróbki materiału światłoczułego. Fotografowanie to przecież jest nie tylko obróbka, ale także (a może bardziej?) to wszystko, co się dzieje przed naciśnięciem spustu migawki. Do nauki poprawnego naświetlania, ostrzenia, kadrowania itd. tradycyjne aparaty tzw. analogowe wydają mi się być bardziej odpowiednie niż nowoczesne cyfrówki. I sądzę przy tym, że wcale nie ze względu na "analogowość" nośnika obrazu, lecz ze względu na większą szansę skupienia się na esencji fotografii. Coraz nowsze generacje aparatów - zwłaszcza w obecnej epoce cyfrowej - były i są coraz bardziej naładowane różnymi funkcjami, które rozpraszają użytkownika i odrywają jego uwagę od spraw zasadniczych. Możliwość powtórek i kontroli zdjęć na wyświetlaczu zniechęca do myślenia. Ile razy przykładam tzw. analogowy aparat do oka i nie robię zdjęcia, bo w ostatniej chwili coś nie pasuje, światło nie takie albo jednak szkoda klatki na ten motyw? Bardzo często. Cyfrowym aparatem częściej najpierw się strzela, a potem się zobaczy. W ekstremalnej wersji prowadzi to do seryjnego trzaskania tysięcy zdjęć na podstawowych automatycznych ustawieniach, z których zawsze coś wyjdzie mniej więcej dobrze, choć rzadko tak dobrze, żeby być z siebie i z efektu wybitnie zadowolonym. Jeśli ktoś tak lubi, to proszę uprzejmie. Dla mnie używanie cyfrowej lustrzanki FX jak "małpki" i potem ślęczenie przed monitorem, żeby z masy przeciętności coś wybrać, to nie jest żadna nauka.
W ten oto sposób dochodzę do pryncypialnego dania odporu drugiemu z kolegów przedmówców.
To jest - przepraszam za wulgarne wyrażenie - trzeci rodzaj prawdy, gdy zostało w taki sposób wypowiedziane.niestety ciągle gdzieś pokutuje mit, że fotografia analogowa jest artystyczna. Że dopiero wtedy człowiek staje się fotografem, gdy wyda kilo złoty na prześwietlone negatywy i cały ten szpan z analogiem.
Strata czasu.
Strata pieniędzy.
Gdybym 15 lat temu miał aparat cyfrowy nauczyłbym się więcej w miesiąc niż przez rok męcząc analoga
zagalopowałeś sięi troszkę uważaj, bo nikt tutaj nikogo nie obraża, i ma tak pozostać.
wiem, wiem, robiąc zdjęcia analogiem myślisz godzinami nad każdą klatką i nad kompozycją i inne takie
Bo nikt takich klatek nie pokazuje.wiem, wiem, robiąc zdjęcia analogiem myślisz godzinami nad każdą klatką i nad kompozycją i inne takie
pozdrawiam bombelkowo
Jak ktoś się rzuca, że nie wie jakie zdjęcia robię: proszę bardzo (flickr), choć stare.
Rzecz podejścia do sprawy. Można tak i można inaczej. Mnie bardziej obraża w dyskusji, gdy się rzuca komuś w twarz tonem nieznoszącym sprzeciwu arbitralne osądy bez słowa uzasadnienia, niż gdy jest adekwatna reakcja na tego rodzaju wypowiedź.zagalopowałeś się
To może uzasadnisz, dlaczego strata czasu i strata pieniędzy? A ja wtedy postaram się uzasadnić coś wręcz przeciwnego. O artyźmie nie musimy się przekonywać, gdyż mam w nosie artyzm. Fotografowanie traktuję hobbystycznie jako przyjemną formę spędzania wolnego czasu.
Bardzo mi się podoba Twój sposób dyskusji. Aby nie pisać elaboratów odniosę się do niektórych aspektów.I słusznie, bo o duszy i innych abstrakcjach możemy sobie popitolić w bardziej odpowiednich miejscach.
Tutaj - skoro wątek został przeniesiony - uzyskaliśmy alibi, żeby rozszerzyć ewentualne propozycje na inne formaty niż mały obrazek, względnie aby pozostając przy formacie małoobrazkowym nie ograniczać się do lustrzanek. Wcześniej tylko marginalnie odnosiłem się do aparatów dalmierzowych i do średniego formatu. A przecież na nich także można doskonale się uczyć fotografii. Sęk jednak w tym, że na naszym rynku podaż tych sprzętów nie jest wielka, asortyment dość mocno ograniczony, a ceny raczej nie mieszczą się w zakładanym pułapie do 300 PLN. Tych 300 złotych oczywiście nie traktuję dogmatycznie, ale generalnie chodzi o sprzęt tani, a tani dalmierz albo tani średni format w naszych warunkach może oznaczać tylko technikę postsocjalistyczną, której jakość jest bardzo nierówna. Ja się nie podejmuję polecać komukolwiek tej techniki w ogólnej formule "kup aparat marki X model Y z obiektywem Z", bo początkującego adepta fotografii tzw. analogowej można w ten sposób łatwo zniechęcić, gdy kierując się taką radą trafi on na złom zamiast pełnowartościowego aparatu. Może być bardzo dobrze, ale wszystko zależy od konkretnego egzemplarza, na jaki się trafi. Jest loteria.
Posty kol. Wujot przeczytałem z wielkim zainteresowaniem, gdyż spojrzał on na sprawę z trochę innej perspektywy. Mam jednak wątpliwości, czy słusznie uczynił on punktem ciężkości swoich wypowiedzi - tak przynajmniej ja to odebrałem, być może błędnie - sprawę obróbki materiału światłoczułego. Fotografowanie to przecież jest nie tylko obróbka, ale także (a może bardziej?) to wszystko, co się dzieje przed naciśnięciem spustu migawki. Do nauki poprawnego naświetlania, ostrzenia, kadrowania itd. tradycyjne aparaty tzw. analogowe wydają mi się być bardziej odpowiednie niż nowoczesne cyfrówki. I sądzę przy tym, że wcale nie ze względu na "analogowość" nośnika obrazu, lecz ze względu na większą szansę skupienia się na esencji fotografii. Coraz nowsze generacje aparatów - zwłaszcza w obecnej epoce cyfrowej - były i są coraz bardziej naładowane różnymi funkcjami, które rozpraszają użytkownika i odrywają jego uwagę od spraw zasadniczych. Możliwość powtórek i kontroli zdjęć na wyświetlaczu zniechęca do myślenia. Ile razy przykładam tzw. analogowy aparat do oka i nie robię zdjęcia, bo w ostatniej chwili coś nie pasuje, światło nie takie albo jednak szkoda klatki na ten motyw? Bardzo często. Cyfrowym aparatem częściej najpierw się strzela, a potem się zobaczy. W ekstremalnej wersji prowadzi to do seryjnego trzaskania tysięcy zdjęć na podstawowych automatycznych ustawieniach, z których zawsze coś wyjdzie mniej więcej dobrze, choć rzadko tak dobrze, żeby być z siebie i z efektu wybitnie zadowolonym. Jeśli ktoś tak lubi, to proszę uprzejmie. Dla mnie używanie cyfrowej lustrzanki FX jak "małpki" i potem ślęczenie przed monitorem, żeby z masy przeciętności coś wybrać, to nie jest żadna nauka.
W ten oto sposób dochodzę do pryncypialnego dania odporu drugiemu z kolegów przedmówców.
To jest - przepraszam za wulgarne wyrażenie - trzeci rodzaj prawdy, gdy zostało w taki sposób wypowiedziane.
1. Nie uważam, żeby wartością takiej platformy było ortodoksyjne trzymanie się tematu. W didaskaliach może się znaleźć więcej interesujących aspektów jak w nurcie głównym. Być może wpłynie to na weryfikację w ogóle tematu.
2. Nie ma najmniejszej potrzeby osiągnięcia konsensusu. Nawet jest to niewskazane, istotne jest aby były różne postawy tak aby każdy mógł wybrać coś dla siebie.
3. W moich czasach zalecano zacząć od wielkiego formatu bo technika małoobrazkowa to nie to. Nie zalecali dagerotypi ale właśnie to. Czy widzisz jakąś analogię? Czyli logicznie dokąd należy się cofnąć?
4. Aby cokolwiek nauczyć się trzeba jednak mieć możliwość weryfikacji wyniku. W analogu siłą rzeczy oznacza to opanowanie procesu mokrego z całą jego upierdliwością. Dlatego nie uważam abym źle rozłożył akcenty.
5. Nie uważam aby kwestie przysłon, GO, wyboru czasu itd były istotniejsze od emocji, myślenia reportażem, serią. Nie jest dla mnie oczywiste, że te pierwsze warte są długich studiów.
6. Teza do dyskusji - jeśli nie możesz dać sobie rady ze swoim lustrem to może nie bierz się za fotografię bo to nawet nie jest żłobek.
Moje wypowiedzi na tym forum mają zwrócić uwagę na to co jest moim zdaniem (podkreślam to moim) najważniejsze czyli komunikacji. Jest tutaj sporo dyskusji na poziomie rzekłbym manualnym ale nic głębiej. Uznałem więc, że inny punkt widzenia jest potrzebny. Kto to kupi to kupi. Nie ma dla mnie znaczenia, że 99% może się obruszyć bo być może dla tego 1% warto parę słów skreślić. Istotne jest abyśmy potrafili ze sobą rozmawiać.
Pozdro
Wiesiek
Uprawnienia umieszczania postów
Odpowiedz z cytatem
Skontaktuj się z nami